Ta miejscowość powstała jeszcze w XV wieku, w czasach gdy Podlasie było kolonizowane przez polskie rycerstwo. Niestety nie zachowały się z tamtych czasów prawie żadne dokumenty. Przybyli tu zapewne rycerze z Małopolski, zwący się Boguszami herbu Półkozic. Pochodzili ze zubożałej linii sławnego rodu Boguszów z Ziembelic, rodu, o którym wspominają kroniki już z czasów początków państwa polskiego. Prawdopodobne jest również pochodzenie tutejszego rycerstwa od Boguszów z ziemi drohickiej herbu Ostoja (okolice Grodziska) .
Pierwsze wzmianki na temat istnienia wsi pochodzą z 1567 roku i były zapisywane w aktach litewskich w języku ruskim. Pierwszy polski zapis pochodzi z 1569 roku z czasów unii polsko - litewskiej. Wśród wielu rycerzy, którzy przysięgali wtedy wierność nowemu władcy, królowi Polski, znaleźli się też rycerze ze wsi Bogusze.
Spis podatkowy ziemi bielskiej z 1580 roku wspomina miejscowość Bogusse Trzesczkowo. Ta podwójna nazwa wzięła się stąd, iż oprócz Boguszów mieszkali tu również rycerze Trzeszkowscy. Według spisu (patrz aneks) dziedziczyło tutaj kilku rycerzy, w sumie na ponad 10 włókach ziemi (1 włóka to około 16,5 ha). Mieszkała tu sama szlachta, bez chłopów, było to zatem osiedle drobnoszlacheckie. Wioskę Bogusze wspomina też spis podatku pogłównego z 1676.
Niewiele wiadomo o rodzie Boguszów. Na Podlasiu są jeszcze trzy wsie o tej samej nazwie. Wszystkie mają podobny rodowód i mieszkali w nich Boguszowie różnych herbów. W zapiskach herbowych można odnaleźć wzmianki o Michale Boguszu regencie brańskim w końcu XVIII wieku, jak również o Aleksandrze, regencie ziemskim bielskim, który utworzył fundację dla młodzieży szlacheckiej z ziemi bielskiej, czy pochodzili właśnie stąd trudno teraz dociec.
Polski Słownik Biograficzny wspomina o Tomaszu Boguszu herbu Półkozic z Podlasia (1723-1783) jezuicie i profesorze. Również przy genealogii Boguszów z ziemi drohickiej wspomina się na przykład o Aleksandrze, żyjącym w drugiej połowie XVIII wieku - cześniku bielskim.
Wioskę Bogusze zaznacza XVIII - wieczny kartograf de Perthees. Według Słownika Geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich z 1900 roku wioska Bogusze należała do gminy Malesze, leżała o 20 wiorst od Brańska i liczyła 43 desiaty (1 desiat to około 1,09 ha ziemi uprawnej).
Bogusze były wsią drobnoszlachecką, takie wsie wyróżniały się obyczajami wobec wsi chłopskich, chociaż status materialny był często podobny. Przetrwało to przez stulecia.
Mężczyźni odpowiadali za pracę na roli i w oborze, organizowali również pracę dla całej rodziny. Dużą rolę spełniały też kobiety – one zajmowały się domem, doglądaniem zwierząt gospodarskich i drobiem, wychodziły w pole, przędły, szyły. Jak pisano: „na kobiecie spoczywał cały ciężar dorobku. Opieszałego męża słowem lub czynnie nawet zachęci do pracy”. Dzieci już od najmłodszych lat miały swój udział w pracach gospodarskich – im uboższe gospodarstwo, tym ciężej pracowały. Najważniejszą postacią w domu był ojciec – głowa rodziny, „co powiedział było święte” (....) Jak powiedział, to tak jak ksiądz na ambonie, dzieci miały głos, żeby tylko coś zapytać”. Kobieta była spoiwem całej rodziny, otaczała troską wszystkich jej członków. Dzieci wychowywano surowo - ważne było posłuszeństwo wobec starszych, a szczególną uwagę przywiązywano do form wzajemnego odnoszenia się. Rozwody zdarzały się rzadko i wywoływały sensację w okolicy. Ważne było utrzymywanie silnej więzi rodzinno – rodowej, stąd istotna rola wspólnych spotkań i odwiedzin, które miały na celu chociażby zdobycie informacji o tym, co wydarzyło się ostatnio u krewnych.
Drobna szlachta była na ogół grupą zamkniętą. „Swoi” - tym mianem określano wyłącznie ludzi, którzy mieszkali w tej wsi od lat i pochodzili ze szlachty. Zdarzało się, że nie utrzymywano kontaktów z sąsiadami, nawet szlachcicami, jeżeli ci nie byli spokrewnieni. Obcymi zawsze byli chłopi, również wtedy, gdy od lat mieszkali w tej samej wsi. Kontakty między sąsiadami cechowały się zmiennością – z jednej strony okazywano sobie dużą życzliwość i pomoc (np. przy budowie domu, stodoły, w pracach gospodarskich), z drugiej strony liczne były zadrażnienia na tle majątkowym, często z błahych powodów. Czasem konflikty trwały bardzo długo, nawet przez kilkadziesiąt lat. Największy autorytet we wsi posiadali bogaci gospodarze, których wybierano często na sołtysów. Dużym mirem cieszyli się umiejący czytać i pisać oraz osoby, które przebywały kiedyś za granicą.
Spis powszechny z 1921 roku wymienia tę miejscowość w gminie Topczewo powiatu bielskiego. Liczyła ówcześnie 9 domów i 53 mieszkańców. Wszyscy podali narodowość polską i wiarę katolicką.
