Niewino Borowe powstało na przełomie XV i XVI wieku. Wspomina o tej miejscowości przegląd pospolitego ruszenia z 1528 roku (Seło Niwino Burewerowych zemiane). Była to część tak zwanej „okolicy szlacheckiej Niewino” (Niwino). Takie okolice powstawały w ten sposób, że niektórzy rycerze z pierwotnej siedziby przenosili się nieco dalej i wycinali kawałek lasu pod nowe gospodarstwo, początkowo liczące tylko jeden dom. W tamtych czasach starano się budować nowe domy z dala od sąsiadów. Dawało to namiastkę samodzielnego dworu i odróżniało od chłopów, którzy zawsze budowali swoje siedziby ciasno, jeden dom obok drugiego. Stąd właśnie dawne siedziby szlacheckie charakteryzowały się bezładną rozrzuconą zabudową.
Niewino Borowe powstało pośród lasów i stąd wzięła się nazwa, już w XVI wieku była to bardzo duża wioska. Liczyła w 1528 roku ponad 20 gospodarzy, wystawiła 6 konnych jeźdźców na przegląd wojskowy i wielkością oraz zamożnością dorównywała największym parafialnym wioskom w tej okolicy, Wyszkom i Topczewie. W drugiej połowie mieszkali tu nawet szlachcice posiadający po 10 włók ziemi (ok. 160 ha), co było i jest wielkim obszarem gruntów.
Mieszkali tu głównie Niwińscy herbu Paprzyca, (W XIX wieku wylegitymowani z herbem Nowina), z czasem również inne rody szlacheckie. Ród Niwińskich wydał kilku urzędników ziemi bielskiej i Podlasia, lecz trudno ustalić z której z wsi pochodzili.
Szlachta ta zawsze czuła związek z Polską, mimo że od 1807 roku ziemia bielska nie należała już do Księstwa Warszawskiego i następnie Królestwa Polskiego. Świadczy o tym biografia Benedykta Niwińskiego, który urodził się 1777 roku właśnie w tej wsi (syn Adama i Marianny). W 1809 roku przedostał się przez granicę do Księstwa Warszawskiego i wstąpił do 15 pułku jazdy wojsk Księstwa. W 1812 roku wraz z armią napoleońską brał udział w wojnie z Rosją (sam był poddanym rosyjskim). Mimo klęski pod Moskwą walczył dalej. Brał udział w kampanii niemieckiej w 1813 roku (być może bitwa pod Lipskiem). Swój szlak bojowy skończył we Francji wraz ostatecznym upadkiem Napoleona. W 1815 roku wrócił do Polski i wstąpił do armii Królestwa Polskiego w stopniu podporucznika. Ostanie wiadomości o nim pochodzą z 1823 roku.
W XIX wieku Niewino Borowe nadal było wioską drobnoszlachecką. Tak jak przed wiekami było to dość spore osiedle. W 1921 roku liczyło 40 domów i 193 mieszkańców, w tym 1 prawosławny. Miejscowość należała do gminy Wyszki.
